De zon verdween langzaam achter de horizon. In een verlaten loods stonden de twee troepen oog in oog met elkaar. Na enkele bloedstollende seconden, die wel uren leken te duren, weerklonk het eerste schot. Kogels raasden rakelings langs de oren van de soldaten. De adrenaline gierde door de met angstzweet bedekte lijven. De oorlog kon beginnen.

Michael, een 24-jarige durfal, stuurde zijn manschappen aan om op te rukken en de vijand vast te zetten. Ook ik hoorde bij zijn team. Ik ging dus beheerst en stap voor stap, maar toch vastberaden om de vijand overhoop te knallen, in de aanval. Michael daarentegen, die stormde in ware Rambo-stijl richting het andere kamp en knalde op alles wat hij zag bewegen. Het was een strijd op leven en dood voor hem. Hij kronkelde zich tussen de kogels door alsof het niets was.

We bereikten al snel het einde van de dag. De laatste kogel galmde nog na in de loods. Onze paintball-tijd zat er op. De fut was er dan ook uit bij iedereen, maar niet bij Michael. Zelfs een Duracell konijn zou er van versteld staan hoeveel energie hij nog over had. Ons team was dan ook de overduidelijke winnaar dankzij Michael, die verkozen werd tot schutter van de dag dankzij zijn vele kills.

De grootste verrassing en uitdaging kwam toen de scheidsrechter van het paintballen zei dat het de traditie is om op het einde van de dag de ‘Bunny Run’ te doen. Dat houdt in dat degene die de meeste kills had, in een roze konijnenpak de loods van kamp A naar kamp B over loopt en terug. Op zich niets speciaals, zei het niet dat alle anderen aanwezigen langs de zijkant staan en allemaal tegelijk hun overgebleven kogels erdoor mogen knallen op het arme konijn. Een bikkelharde opdracht dus voor Michael, die met de konijnenstaart tussen de benen richting kamp A slenterde.

(Totaal niet) klaar om afgeslacht te worden, raapte hij zijn laatste beetje resterende energie bij elkaar. Nog snel een schietgebedje, moet hij gedacht hebben. Ondertussen hadden de anderen plaatsgenomen langs de kant. Het geluid van de wapens die gelijktijdig op scherp gezet werden klonk als muziek in de oren. Het deed me wat denken aan de plons van synchroon duikers die zó perfect getimed is, dat je er spontaan blij van wordt. En dan was het zo ver. 1…2…3… Start!

Michaels innerlijke Usain Bolt kwam bovendrijven zodra hij het startsein hoorde. Hij spurtte zo snel hij kon naar de overkant. Maar waar hij in de vorige spelletjes vrolijk langs de kogels huppelde als een dartel veulentje in de wei, was het nu eerder een rat in een konijnenpak die in het nauw gedreven werd. De ene spat verf na de andere verscheen op de roze stof van het pak, en de pijnkreten volgden dan ook aan de lopende band. Maar vastberaden als hij is, verbeet Michael de pijn en slaagde hij er op wonderbaarlijke wijze in om de opdracht te volbrengen.

Moraal van het verhaal: Wie er voluit voor gaat in het leven, boekt het meeste succes. Of wordt in dit geval in een roze konijnenpak overhoop geknald. Ik ga snel dit blogbericht op mijn USB zetten, voor het als een verfkogel uiteenspat.

—WW—