Een vis zwemt rond in zijn bokaal van ocharm 15 cm op 30 cm groot. Het enige wat zijn leven moet opfleuren zijn een paar triestige plastieken plantjes. Als hij echt geluk heeft, dan is er nog een beeldje van een duiker of dergelijke dat hem vergezelt. Hij zwemt in rondjes. Dag in, dag uit. Telkens opnieuw passeert hij hetzelfde duikertje. En telkens opnieuw denkt hij: “Oh, alweer een duiker. En nog eentje! Wauw, zoveel duikers!” Wat het beestje niet beseft, is dat het gewoon om de 10 seconden voorbij hetzelfde beeldje zwemt. “Oei, het visje heeft toch geen Alzheimer hé?” zou je denken. Maar nee, het enige waar dit arme schepseltje ‘last’ van heeft, is een vissengeheugen.

En laat dat nu juist iets zijn waar ook ik veel last van heb. En met last, bedoel ik ook echt wel last. Vraag me niet wat ik in de vorige paragraaf geschreven heb, want ik zou het al niet meer weten. Verjaardagen van gezinsleden of zelfs van mijn eigen vriendin herinneren gaat niet altijd zo goed zoals het zou moeten. Gsm nummers onthouden is een echte mission impossible voor mij. Heb ik het al gehad over hoe slecht ik ben met verjaardagen?

Het enige wat mijn rampzalige geheugentje nog wel goed kan onthouden, is mijn eigen gsm nummer en verjaardag. Op 6 maart mag ik namelijk elk jaar mijn kaarsjes uitblazen. Wat wil zeggen dat mijn sterrenbeeld dus, oh ironie, Vissen is.

Ik ga snel deze post op mijn USB-stick zetten, voor ik het vergeet…

—WW—