Tag Archives: storytelling

Stierengevecht

We zitten 10 minuten voor aanvang van de show. Mijn naam is Benny, Benny the bull! Ik hoor de deuren opengaan en meteen de eerste mensen binnenkomen. Kinderen rennen op de banken richting hun plaats allemaal om mij te zien. Ondertussen 8 minuten voor aanvang. De zaal loopt aardig vol voor deze avond, mijn avond! De stilte van 2 minuten geleden is nu volledig weg. Mensen speculeren over wie er vanavond zal winnen. Het komt dichterbij want de klok in de backstage geeft nog 4 minuten aan. De spanning stijgt en de laatste mensen schreeuwen nog snel voor snacks. Ik zet mij klaar voor de grote poort richting arena. De aftelklok begint te tikken: 10,9,8,7,6,5. De adrenaline stijgt, 4,3,2. Ik schraap mijn rechtervoet even over de grond: 1, SHOWTIME.

“Lady’s and gentlemen, please welcome Benny the bull!” De poort gaat open en ik schiet er meteen doorheen. Ik ren mijn eerste rondje en neem het applaus dankbaar in ontvangst. Mensen schreeuwen mijn naam en ik bedank ze met een dansje. Ze kunnen hun geluk niet op. Voor mij staat de popcorn man. Ik ren op hem af waardoor hij zo hard schrikt en de popcorn over de mensen op de eerste rij gooit. Iedereen in het gebouw lacht zich kapot.

Plots wordt het stil. Er gebeurd iets achter mij. Ik neem mijn tijd om klaar te zijn voor wat dan ook als ik mij omdraai. Ik vertrouw het niet. Dit is mijn show, hoezo wordt het dan stil door iets dat achter mij gebeurd? Na enkele seconden draai ik mij om. Ik sta oog in oog met een hele ploeg mensen. Ze lijken gefocused op wat er komen gaat. Ze wandelen mijn kant op dus ik zet me schrap. Zij beginnen te lopen dus doe ik dat ook. We zijn nu nog enkele meters van elkaar. Het feest kan beginnen want het zijn de Chicago Bulls! “ United Center please make some noise for your Chicago Bulls Team and your team mascotte Benny the bull!”

Dit is één van de mooiste herinneringen op mijn USB-stick. Als je ooit de kans krijgt moet je echt een NBA wedstrijd meemaken. Onbeschrijflijk gevoel en onbeschrijflijk event!

–KC–

Vissengeheugen

Een vis zwemt rond in zijn bokaal van ocharm 15 cm op 30 cm groot. Het enige wat zijn leven moet opfleuren zijn een paar triestige plastieken plantjes. Als hij echt geluk heeft, dan is er nog een beeldje van een duiker of dergelijke dat hem vergezelt. Hij zwemt in rondjes. Dag in, dag uit. Telkens opnieuw passeert hij hetzelfde duikertje. En telkens opnieuw denkt hij: “Oh, alweer een duiker. En nog eentje! Wauw, zoveel duikers!” Wat het beestje niet beseft, is dat het gewoon om de 10 seconden voorbij hetzelfde beeldje zwemt. “Oei, het visje heeft toch geen Alzheimer hé?” zou je denken. Maar nee, het enige waar dit arme schepseltje ‘last’ van heeft, is een vissengeheugen.

En laat dat nu juist iets zijn waar ook ik veel last van heb. En met last, bedoel ik ook echt wel last. Vraag me niet wat ik in de vorige paragraaf geschreven heb, want ik zou het al niet meer weten. Verjaardagen van gezinsleden of zelfs van mijn eigen vriendin herinneren gaat niet altijd zo goed zoals het zou moeten. Gsm nummers onthouden is een echte mission impossible voor mij. Heb ik het al gehad over hoe slecht ik ben met verjaardagen?

Het enige wat mijn rampzalige geheugentje nog wel goed kan onthouden, is mijn eigen gsm nummer en verjaardag. Op 6 maart mag ik namelijk elk jaar mijn kaarsjes uitblazen. Wat wil zeggen dat mijn sterrenbeeld dus, oh ironie, Vissen is.

Ik ga snel deze post op mijn USB-stick zetten, voor ik het vergeet…

—WW—

Staken 2.0

Voor de 10de keer op rij verkies ik “staken” tot het Belgische woord van het jaar. Aangezien we toch niets anders kunnen hier in België zoeken we vandaag naar de veel leukere manieren van staken.

Als eerste voorbeeld “staken” we gisteren een kaarsje aan om gezellig te eten. Hiervoor komen ook mensen samen en zitten ze ook allemaal neer voor hetzelfde doel: honger weg krijgen!
Wie kent er het sprookje, Sjaak en de bonenstaak, nog. Laten we net als Sjaak naar het mooie droomkasteel klimmen via de bonen”staken”. Zo streven we ook naar een ideaal plaatje, maar dan zonder andere mensen lastig te vallen! Want dat is mijn grootste frustratie van allemaal. Je mag van mij gerust staken omdat je wilt dat de regering en de bazen aan jou denken. Denk dan zelf eens aan al die andere mensen die jij lastig valt met het neerleggen van het werk. Laat alle mensen in voorarrest maar lopen. Besef dan gewoon even dat je onze veiligheid in gevaar brengt. Zijn we 22 maart al vergeten? Toen “staken” we samen met diezelfde zogezegd rotregering een hart onder de riem aan de wereld. We “staken” ons hoofd op dat moment niet in het zand en vochten terug op een liefdevolle manier.

Ik hoop dat het nu duidelijk is dat dit enkel mijn mening is, maar er zijn veel mooiere manieren van “staken”. Toch blijft staken een recht en dat moet ook, maar leven blijft ook een recht. Dus als het jouw plicht is om het leven van anderen vlot te laten lopen, doe dit dan ook.

Voor dit bericht “staken” er veel negatieve herinneringen op mijn USB die ik nu graag zou vervangen door de 5 positieve “staken” in dit bericht!

–KC–

Een gedoodverfde winnaar

De zon verdween langzaam achter de horizon. In een verlaten loods stonden de twee troepen oog in oog met elkaar. Na enkele bloedstollende seconden, die wel uren leken te duren, weerklonk het eerste schot. Kogels raasden rakelings langs de oren van de soldaten. De adrenaline gierde door de met angstzweet bedekte lijven. De oorlog kon beginnen.

Michael, een 24-jarige durfal, stuurde zijn manschappen aan om op te rukken en de vijand vast te zetten. Ook ik hoorde bij zijn team. Ik ging dus beheerst en stap voor stap, maar toch vastberaden om de vijand overhoop te knallen, in de aanval. Michael daarentegen, die stormde in ware Rambo-stijl richting het andere kamp en knalde op alles wat hij zag bewegen. Het was een strijd op leven en dood voor hem. Hij kronkelde zich tussen de kogels door alsof het niets was.

We bereikten al snel het einde van de dag. De laatste kogel galmde nog na in de loods. Onze paintball-tijd zat er op. De fut was er dan ook uit bij iedereen, maar niet bij Michael. Zelfs een Duracell konijn zou er van versteld staan hoeveel energie hij nog over had. Ons team was dan ook de overduidelijke winnaar dankzij Michael, die verkozen werd tot schutter van de dag dankzij zijn vele kills.

De grootste verrassing en uitdaging kwam toen de scheidsrechter van het paintballen zei dat het de traditie is om op het einde van de dag de ‘Bunny Run’ te doen. Dat houdt in dat degene die de meeste kills had, in een roze konijnenpak de loods van kamp A naar kamp B over loopt en terug. Op zich niets speciaals, zei het niet dat alle anderen aanwezigen langs de zijkant staan en allemaal tegelijk hun overgebleven kogels erdoor mogen knallen op het arme konijn. Een bikkelharde opdracht dus voor Michael, die met de konijnenstaart tussen de benen richting kamp A slenterde.

(Totaal niet) klaar om afgeslacht te worden, raapte hij zijn laatste beetje resterende energie bij elkaar. Nog snel een schietgebedje, moet hij gedacht hebben. Ondertussen hadden de anderen plaatsgenomen langs de kant. Het geluid van de wapens die gelijktijdig op scherp gezet werden klonk als muziek in de oren. Het deed me wat denken aan de plons van synchroon duikers die zó perfect getimed is, dat je er spontaan blij van wordt. En dan was het zo ver. 1…2…3… Start!

Michaels innerlijke Usain Bolt kwam bovendrijven zodra hij het startsein hoorde. Hij spurtte zo snel hij kon naar de overkant. Maar waar hij in de vorige spelletjes vrolijk langs de kogels huppelde als een dartel veulentje in de wei, was het nu eerder een rat in een konijnenpak die in het nauw gedreven werd. De ene spat verf na de andere verscheen op de roze stof van het pak, en de pijnkreten volgden dan ook aan de lopende band. Maar vastberaden als hij is, verbeet Michael de pijn en slaagde hij er op wonderbaarlijke wijze in om de opdracht te volbrengen.

Moraal van het verhaal: Wie er voluit voor gaat in het leven, boekt het meeste succes. Of wordt in dit geval in een roze konijnenpak overhoop geknald. Ik ga snel dit blogbericht op mijn USB zetten, voor het als een verfkogel uiteenspat.

—WW—

Zonde van de jeugd!

Jeugdzondes, in mijn ogen het woord dat te vaak en te snel gebruikt wordt. We hebben allemaal weleens iets mis gedaan toen we klein waren, het ene al wat groter dan het andere. Ik heb vast ook wel eens een pakje kauwgom “per ongeluk” meegenomen, maar ach laat een kind jong zijn. Laten we ook wel eerlijk zijn dat er andere dingen gebeuren ook. Brievenbussen in brand steken, spiegels van auto’s vakkundig naar de grond trappen en ga zo maar door, dat is toch gewoon crimineel! Een pakje kauwgom minder is geen drama en kost hooguit 0,20 euro, maar die criminaliteit laat sporen achter. Sporen die niet zomaar uit te wissen zijn. Ik vraag me dan af of we dan nog steeds mogen zeggen: “Ach laat mijn kind toch jong zijn!” Inderdaad een kind moet een jeugd hebben, dus schets ik voor de vergeetachtige ouders wat jeugdigheid is:

08:00 stormt mama of papa schreeuwend de kamer binnen want je hebt nog maar een half uur om op school te komen. Als je eerste been het bed verlaat hoor je het andere schreeuwen: “Haal het niet in je hoofd! Ik blijf liggen!” Je zet door en voor je het beseft kreeg je een boterham door je keel gepropt en zit je in de auto naar school toe.

8:30 en 15:30 lijkt nog een heel jaar weg want besef van de tijd dat kennen we niet. Vooraan staat die leerkracht iets over cijfers te vertellen maar ach wat kan het jou toch allemaal schelen. Je droomt weg en denkt aan welke smoes je straks zal gebruiken om onder je huiswerk uit te komen. De klok tikt verder en dan klinkt het verlossende geluid van de bel. (Een geluid dat iedereen altijd onthoud als één van de mooiste uit je jeugd!) Je trekt snel je jas aan, gooit je tas over je schouder en gooit je stoel richting tafel. Zelfs voor je kleine beentjes lijken de trappen nu niets in vergelijking met deze ochtend. In de auto vraagt je moeder al vrij snel: “ Heb je huiswerk?” Hier had je op gewacht. Trots zeg je: “Ja maar dat heb ik al gemaakt tijdens de pauze!” Je kijkt recht in de ogen van de achteruitkijkspiegel. Ze lijkt het te aanvaarden! Thuis aangekomen doe je meteen je slechte broek aan en vlieg je de tuin in. Na het eten kijk je nog even naar de voorbij komende hondjes in tik tak en hoop je steeds dat het schaap er weer is aan het van deze aflevering. Het boek van tik tak slaat dicht en je weet dat het bedtijd is. Je onderneemt de laatste pogingen om ook dat nog even tegen te gaan maar tevergeefs.

Dat is jeugd, so cut the crap! Verwijder al de nare dingen van je usb-stick en vervang ze door je mooiste childhood memory!

–KC–